E-mail จริงๆ แล้วต้องใช้คำว่าอีเมลนะครับ

ผมก็เคยเข้าถึงกล่องเมลเพื่อนได้เพราะคำถามพวกนี้นี่แหละ

เป็นไปได้ว่านักการเมือง อาจเหมือนกันโดยมิได้นัดหมาย แม้คนละสัญชาติ :)

ผมก็เชื่อย่างงั้น จนทุกวันนี้ผมไม่เคยตั้งคำถามกับคำตอบที่เกี่ยวข้องกันเลย

ไปไหนมา สามวาสองศอก ยังใช้ได้เสมอ แต่อย่าลืมล่ะว่าต้องตอบอะไร

และนักการเมืองไทยที่ผมรู้จักตั้งรหัสผ่านง่ายมากครับ เดาเอารอบตัวก็ได้ ไม่ต้องไปตอบคำถามกันลืมหรอกครับ เพราะว่าพวกนี้ไม่ค่อยได้ตั้งไว้ (ยุคแรกๆไม่ได้บังคับตั้งคำถามกันลืมนะครับ)

คำตอบกันลืมพวกนี้ผมพิมพ์มั่วเลยครับ

เดาได้ให้มันรู้ไป

ฮ่ะฮ่า

ผมก็เข้าของเพื่อนได้ และเพื่อนก็เข้าของผมได้
เพราะผมกับเพื่อนในกลุ่มจะให้รหัสของทุกคนหมดเลย รหัสเมล ไฮไฟว์ เฟซบุ๊ก อินทราเน็ทของมหา'ลัย

กลุ่มผมไว้ใจเพื่อนครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็เพื่อนนั้นแหละครับ อิอิ

เพื่อนผมมันตั้งคำถาม

สัตว์เลี้ยงตัวโปรดชื่ออะไร ตอบ ไม่เคยเลี้ยง

คุณเกิด รพ อะไร ตอบ จำไม่ได้

แม่คุณเกิดวันที่เท่าไหร่ ตอบ ไม่รู้

เออ เอากับมัน - -"

ทุกวันนี้จะคำถามลืมไม่ได้ครับ จำได้แต่พาสเวิร์ด แต่เอาจริงๆ ไม่เคยตอบตรงคำถามมันเลยครับ 55

ถ้าไม่ลืมรหัสอยู่แล้ว คำถามลับนี่เป็นอะไรที่ไร้สาระมาก

ถ้าโดนขโมย คนขโมยก็เปลี่ยนคำถามก่อนอยู่ดี

ของตัวเองนี่ ถ้าลืมรหัสผ่าน ก็ลืมไปได้เลย
เพราะคำถามกันลืม ลืมไปแล้ว

อยากเล่า เคยเจอเพื่อนแอบไปเข้าอีเมลของเพื่อนอีกคนครับ

ทำด้วยวิธีเดียวกัน คือ forgot password แล้วตอบคำถาม พอมา Secret question เจอคำถามที่ว่า...

โทรศัพท์เครื่องแรกของคุณคืออะไร

ดูซิคุณจะทายถูกมั้ย ^^

...ถูกต้องครับ คำตอบเดาได้ไม่ยาก.. "โนเกีย" อย่างฮาาา (โทรศัพท์เครื่องแรก ใครไม่ใช้โนเกียบ้างเอ้า ผมเองยัง 3310 เลย)

แป๊บเดียวก็แอบเข้าเมลบ็อกซ์ได้เลยครับ 55+

และเมลเจ้าเหตุที่ว่านั่นคือ ฮอตเมลครับ
แต่เป็นเมื่อสองสามปีที่แล้ว ได้ข่าวเดี๋ยวนี้ป้องกันดีขึ้นกว่าเดิม

ปล. คำถามกันลืมที่ผมเห็นแล้วชอบคือ นามสกุลเก่าของแม่ครับ เพราะอันนี้เพื่อนๆ ไม่รู้แน่นอน คนที่รู้คือในครอบครัวด้วยกันเท่านั้น ซึ่งก็ไม่แอบอ่านของกันอยู่แล้ว แถมเป็นคำตอบที่ไม่มีทางลืมและดิ้นไม่ได้ด้วย

คำถามพวกนี้ผมชอบใส่คำตอบมั่วๆ มากกว่า

แล้วก็ไม่เคยจำคำตอบตัวเองได้เลย จำได้แต่รหัสผ่าน = =