ธุรกิจ Payment Gateway ก็เหมือนการลงทุนเรื่องคมนาคมครับ ส่วนใหญ่ทำแล้วจะขาดทุน แต่ขาดทุนเพื่อให้ธุรกิจในภาคส่วนอื่นได้รับความสะดวกสบายมีรายได้เพิ่มขึ้น

ในมุมมองของผมเขาน่าจะไม่เก็บนะครับ ยอมขาดทุนตรงนี้เพื่อให้ได้ข้อมูลมาใช้งาน เพราะข้อมูลการใช้จ่ายที่ได้มานั้นสามารถเอาไปต่อยอดเพื่อประกอบการทำธุรกิจอื่นๆ ได้อีกมาก เช่น การนำเสนอสินค้า โฆษณา และใช้ประเมินพฤติกรรมผู้บริโภคได้อย่างแม่นยำโดยใช้ Big Data และ Machine Learning ดังนั้นการจูงใจผู้คนให้เข้ามาร่วมกันใช้งานใน Platform มากๆ ช่วยให้มีข้อมูลเยอะขึ้น สามารถสร้าง Model ต่างๆ ได้แม่นยำมากขึ้น นำไปสู่การหารายได้จากธุรกิจข้างเคียง ช่วยให้เกิดผลกำไรเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลครับ

ดูอย่างแอป 7-11 เป็นตัวอย่าง นอกจากจะไม่เสียค่าธรรมเนียมแล้ว ยังลดให้อีก 5% ทุกครั้งที่มีการใช้จ่าย สุดท้ายผมคิดว่าจะต้องมีการนำข้อมูลไปใช้วิเคราะห์ต่อยอดกับกิจการอื่นๆ อย่างแน่นอน

ครับ ^^"

กลางเดือนก็ไร้เงินสดแล้วครับ

T_T

เราอยู่ในสังคมนี้นานแล้ว T_T

พ่อบ้านใจกล้า เราอย่าไปยอมครับ สู้ๆ

จินตนาการล้ำลึกแท้

ขอทานยังมี QR เลยคุณไม่ต้องห่วงเลย

เดี๋ยวมีบริการจ่ายค่าปรับผ่าน QR Code ตรงจุดโดนจับเลย พร้อม Print ใบสั่งผ่านมือถือให้เรียบร้อย ล้อเล่นครับ คงยากเจอระเบียบราชการเข้าไปก็ลำบากแล้ว

ใครใคร่ใช้ใช้ครับ

มันเป็นเรื่องของการกำหนดตัวกลางแลกเปลี่ยนครับ มีโทรศัพท์ มีเงินในบัญชี มีบัตรเครดิต แต่ชาวบ้านรับแต่เงินสด มันก็เป็นปัญหาถูกมั้ยครับ?

ยุคนึงตามชายแดนก็รับแต่เงิน USD นะครับ

ถามว่าคนจนทำไง ผมก็ถามว่า ไม่มีเงินอยู๋แล้ว แล้วจะเอาอะไร? เงินสดก็ยังไม่มี ต่อให้เป็นเงินสดแบบเดิมคนจนก็ไม่ได้มีเงินใช้อยู่แล้วป่ะครับ

แค่จะบอกว่า ถ้าคิดให้เป็นปัญหา มันก็เป็นปัญหา ถ้าตัวกลางที่ใช้แทนมูลค่าถูกปฏิเสธ มันก็เป็นปัญหาหมดล่ะครับ แค่ไปเที่ยวตปท.ยังต้องแลกเงินเลย เอาเงินสด THB ไปจ่ายในอเมริกาก็ไม่มีคนรับนะ

เป็นหน้าที่ของผู้จ่ายจะต้องไปหาแลกตัวกลางที่ใช้แทนมูลค่าเอง

จริงครับ แต่มันไม่ได้เยอะขนาดนั้น แม่แท้ ๆ ผม ปัจจุบันเกษียณแล้ว ไม่ต้องเอาตอนนี้ก็ได้ แต่ตอนผมยังวัยรุ่นนี่แหละ กว่าจะสอนให้กดรีโมททีวีเป็น ใช้เวลาเป็นเดือน ๆ พอเปลี่ยนทีวีทีนึง เดือดร้อนกันทั้งบ้าน ต้องสอนใหม่ เพราะแม่ผมไม่เรียนรู้อะไรเลย (ใช้จำอย่างเดียว ไม่สังเกตว่าปุ่มที่กด ๆ ไปเนี่ย มันแพทเทิร์นเดียวกันทั่วโลกนั่นแหละ) ช่วงเปลี่ยนยุคจากโทรศัพท์บ้านเป็นมือถือก็เหนื่อยนิดหน่อย ตอนนั้นมือถือมันไม่ต่างจากโทรศัพท์บ้านมาก (เปลี่ยนจากหมุนแป้นเป็นกดตัวเลข) พอเปลี่ยนเป็น Smart Phone เท่านั้นแหละ เดือดร้อนกันทั้งบ้านอีกรอบ สอนยังไงก็ไม่จำ สุดท้ายเลยต้องไปซื้อ Feature Phone มาให้ใช้ ตอนนี้ยังกลัว ๆ อยู่ ถ้า Feature Phone หายไปจากตลาดอย่างสมบูรณ์ แม่ผมจะอยู่ยังไง (ต้องเป็นแบบมีปุ่มกดเท่านั้นนะ จอสัมผัสก็ไม่ได้) นี่แหละครับแม่ผม ละไม่ใช่คนบ้านนอกด้วย อยู่ อ.เมืองนี่แหละ

ส่วนแม่ยายผม อยู่บ้านนอกสุด ๆ มีอาชีพทำนามาสามสี่ชั่วอายุคนละ ปัจจุบันรู้จักหมด ไลน์ เฟซบุ๊ค ทีวีดิจิตอล เติมเงินมือถือ กด ATM แค่ใช้ไม่เป็น (เพราะไม่ได้จำเป็นต้องใช้) แต่อะไรที่ต้องใช้ สอนแป็บเดียวก็เป็น ทั้ง ๆ ที่แม่ยายไม่ได้เคยออกไปไหน ไม่เคยไปทำงานในกรุงเทพฯ ทำนานมาตลอดชีวิต ตรงข้ามกับพ่อตา ไปรับจ้างก่อสร้างมาทั่วประเทศ กทม. ก็เคยมา แต่เหมือนแม่แท้ ๆ ผมเด๊ะ ไม่รับรู้เทคโนโลยีอะไรทั้งสิ้น ปัจจุบันแค่รีโมททีวียังกดไม่เป็นเลย ขนาดเครื่องซักผ้า (แบบถังคู่) ไมโครเวฟ เตาอบแบบฝาครอบ ฯลฯ ใช้ไม่เป็นซักอย่าง (แต่แม่ยายผมใช้เป็นหมดด้วยการสองแค่ครั้งหรือสองครั้ง) ใช้เป็นแต่เครื่องมือช่างแบบเดิม ๆ ที่แกเคยใช้มา (ซื้อเครื่องมือช่างแบบใหม่มาก็ไม่ใช้นะเออ)

แค่อยากบอกว่าคนรุ่นพ่อ-แม่เราที่ไม่รับเทคโนโลยีเลยมันมีอยู่จริง และมีไม่น้อยด้วย (เพื่อนบ้านแฟนผมก็เป็นแบบนี้เพียบ) แต่คนยุคนี้เกิดมาพร้อมกับเทคโนโลยีพวกนี้ ผมยังไม่เคยเจอใครที่เรียนรู้เรื่องพวกนี้ไม่ได้เลยเหมือนรุ่นพ่อ-แม่เราเลยครับ

ไม่เกี่ยวกับบ้านนอกหรอกครับแค่ว่าเขาอยากเรียนรู้หรือเปล่าหรือจะให้คนอื่นช่วยอย่างเดียวแค่นั้นหล่ะครับ อายุไม่สำคัญหรอก 60 ขขึ้นไปบางคนยังรู้โซเชียลมากกว่าคนอายุน้อยๆอีก เรื่องการใช้งานอ่ะนะแต่เรื่องการโดนหลอกนั่นอีกเรื่อง