ภาษาไทยนี้เน้นความสละสลวยของคำ, ประโยคครับ
ไม่เน้นใช้งาน (การสื่อสาร)

ที่จริงมันเข้าใจง่ายครับอ่าานว่า A Tick Vinatee

ผมว่ามันเป็นแค่คำที่เราไม่ค่อยได้ยินมากกว่าครับ พอรู้จักมันครั้งแรก พอได้ยินไปอีกไม่กี่ครั้ง อาจจะเข้าใจความหมายแบบอัตโนมัติเลย

ก็คำทับศัพท์คำนึง
เหมือนภาษาญี่ปุ่นที่มีคำทับศัพท์เป็นอังกฤษ ซะเยอะ
ไม่ค่อยเห็นเลยไม่รู้ แต่ทุกวันนี้เราใช้คำทับศัพท์ บาลี สันสกฤตเยอะมาก

ต่อให้เขาบัญญัติว่า "วินาทีพิเศษ" แบบที่ใช้ในบทความนี้ ก็ต้องไปหา "ความหมาย/Definition" ของมันอยู่ดีนั่นแหละ

พยายามจะงงทำไมครับ

ภาษาอังกฤษ Leap second นี่อ่านแล้วเข้าใจแจ่มแจ้งเลยหรอครับ ผมเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ ถ้าไม่ได้ทำงานสายที่เกี่ยวข้องก็ไม่รู้นะ แค่เราอาจจะยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับการสมาสสนธิของภาษาไทย แต่อย่างที่ท่านข้างบนว่า ในเชิงความหมาย ถึงใช้ว่าวินาทีพิเศษก็ต้องหาคำแปลอยู่ดี

คำนานๆ ใช้ทีก็ไม่เข้าใจปกติ ก็เหมือนคำทัพศัพท์อังกฤษ บ้างคำก็งงเหมอืนกัน
ปริษณา คำนี้มีที่มาอย่างไร

มันก็คำคำนึงครับไม่ใช่ยากหรือง่ายถ้ารู้ควาหมายก็คือรู้ ไม่รู้ก็คือไม่รู้ ก็ไปหาความหมายเอาในพจนานุกรม แค่เราไม่ได้เจอบ่อย ๆ

เหมือนคำอื่นเช่นกัน เช่น ปฏิวัติ รัฐประหาร คำมันก็แปลก ๆ เหมือนกัน แต่ถ้าเราเจอบ่อย ๆ เราก็จำมันได้ไปเองไม่ต้องไปเปิดพจนานุกรม

อย่างตอนนี้ "อธิกวินาที" ตอนนี้ก็กลายเป็นคำที่เรารู้ความหมายแล้วก็ไม่ต้องไปเปิดพจนานุกรมอีก

อันนี้ยังดีครับที่มีในพจนานุกรมไอคำที่แปลก ๆ จริง ๆ น่ะเยอะครับพวกสแลงหรือคำที่เป็นความหมายเฉพาะกลุ่ม แปลกแบบไม่น่าให้อภัยด้วย อย่างพวกที่เอาคำปกติมาแล้วแปลให้ความหายมันเปลี่ยนไป เช่น บูด, ความโป๊ะเป็นศูนย์, เอาปากกามาวง, ตุย ไรพวกนี้

ใช้ "ปริศนา" นะครับ

ผมก็ อยากได้แนวคิดของคำว่า ปริษณา จังเลยครับ

ไม่ใช่ภาษาไทย

อธิกมาสไงครับ คำมันมีอยู่แล้ว ใช้กันมาเป็นร้อยๆปี
ดังนั้นเมื่อ Leap month คืออธิกมาส
Leap second ก็คืออธิกวินาที
ตรงตัวนะครับ

นึกถึงภาษาเยอรมัน เรียกเต่าว่าคางคกโล่

มันก็แค่คุณไม่รู้รึเปล่า ปกติเจอคำภาษาอังกฤษที่ไม่เคยเจอมาก่อนแล้วคุณจะเข้าใจได้ทุกคำเหรอ ผมไม่นะ
อย่างคำนี้ผมเข้าใจตั้งแต่ทีแรกเลยนะว่าคือ leap second เพราะผมรู้จักคำว่า อธิกสุรธิน มาก่อนไง

ทุกวันนี้ต่อให้ใช้คำง่าย ๆ บางคำผมก็ต้องหาที่มาอยู่ดีนะว่าจริง ๆ มันแปลว่าอะไร หลายคำก็เห็นเข้าใจไม่ตรงกันด้วย

ไม่ได้ต้องการจะ blame คุณนะ แต่ผมเห็นด้วยกับคนอื่นๆและจะบอกว่า คุณไม่เข้าใจในครั้งแรก แต่ก็มีครับคนที่เข้าใจได้เลย เช่นผม

ผมซึ่งรู้จักคำว่า "ปีอธิกสุรทิน" อยู่แล้ว เห็นคำว่า "อธิกวินาที" ปั๊บ ไม่ต้องแปลเลย รู้ทันทีเลยว่าหมายความว่าอย่างไร

ถึงจะไม่รู้ว่าคำนวณอย่างไร แต่ผมรู้เลยว่า มันจะต้องเป็นเศษวินาทีที่เกินมา และบวกเพิ่มเข้าไปในวันใดวันนึงหรือปีใดปีนึงแน่ๆ เหมือนกับ "ปีอธิกสุรทิน" ที่เดือนกุมภาพันธ์จะมีเพิ่มมา 1 วันและเกิดขึ้นทุกๆ 4 ปี

อ้อ อีกอย่างจากคำว่า "อธิกวินาที" ผมเห็นปั๊บ ผมรู้เลยด้วยซ้ำว่าภาษาอังกฤษเขียนอย่างไร ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นเลย เพราะ "ปีอธิกสุรทิน" กับ "อธิกวินาที" แปลล้อกันมาเป๊ะๆ
"ปีอธิกสุรทิน" = Leap year
"อธิกวินาที" = Leap second

ว่าจะตอบตั้งแต่เมื่อวานละ แต่ไม่ตอบ
เห็นหลายๆคอมเมนต์แล้ว ตอบความคิดเห็นตัวเองไปด้วยดีกว่า 555
.
ผมเป็นเหมือนคุณนะ ผมไม่ชอบการแต่งศัพท์ประหลาดๆพวกนี้ ค่อนไปทางรังเกียจเลยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะศัพท์วิชาการทางวิทยาศาสตร์-เทคโนโลยี-การแพทย์ เพราะสมัยเรียนมหาลัยต้องมาเสียเวลารื้อของม.ปลายทิ้่งแล้วจำใหม่
บางทีคำแปลก็ไม่ได้ถูกอีกต่างหาก (เช่นตรรกยะ-อตรรกยะ ดาวเคราะห์น้อย-แคระ ฯลฯ)
.
ในเคสนี้ ผมเห็นแล้วผมรู้ทันทีว่ามันหมายความว่ายังไง เพราะผมรู้จักปีอธิกสุรทินอยู่แล้ว
แต่ผมก็ไม่เห็นด้วยที่จะใช้มันอยู่ดี
บอกได้เลยว่าสัดส่วนคนที่ไทยทั่วๆไปที่รู้จักคำว่า ปีปกติสรุทิน กับปีอธิกสุรทิน ว่าหมายถึงอะไร
เทียบกับคนตะวันตกทั่วๆไปที่รู้จักคำว่า common year และ leap year ว่าหมายถึงอะไรนั้น แตกต่างกันมากๆ
คนไทยทั่วๆไปก็เรียก ปีธรรมดา กับปีที่มี 29 กุมภา/ปีที่วันเกิน กันมากกว่า ซึ่งตรงตามภาษาอังกฤษมากกว่าคำแปรหรูๆที่คนไม่รู้ความหมายซะอีก
.
ศัพท์ไทยที่ผมโอเคด้วยคือศัพท์ที่เกิดจากองค์ความรู้ของคนไทยคิดเท่านั้น เช่นชื่อธาตุภาษาไทยที่คนไทยรู้จักมาตั้งแต่อดีต
พวกคำที่เรายืมมาใช้จากคนอื่น เราไม่ได้คิดเอง ผมยินดีและเต็มใจจะใช้ศัพท์ที่ไม่ต้องแปลมาอีกทีน่ะแหละ

จริง ๆ ผมแอบชอบนะ
เหมือนมันมีคำเท่ ๆ ที่สื่อความหมายได้เหมือนกัน

อารมณ์แบบญี่ปุ่น ชื่อตัวละครเท่ ๆ ก็มาจากคำแปลก ๆ
แต่ก็มีความหมายที่สื่อให้เข้าใจได้

ผมไม่เบื่อ ชอบมากด้วย
คนมีความคิดสร้างสรร สร้างคำใหม่จากคำฐานดั้งเดิม สมัยนี้หาได้ยากมาก ชื่นชมครับ
นึกถึงคำพวก โทรศัพท์ โทรสาร โทรทัศน์ หรืออย่างโลกาภิวัตน์ คนคิดคำพวกนี้เก่งมากครับ

แต่ละตัวอย่าง เกาจนผมร่วง🤣

อ. ที่เขียนหนังสือก็บ่นเหมือนกัน ว่าส่งแล้วไม่ผ่านต้องกลับมาแก้

เออ มีอีก ตำราคอมพิวเตอร์เขียนคำว่า string = โซ่อักขระ อ่านครั้งแรกเกาหัวสุดๆ นี่ถ้าไม่มีพื้นฐานมาก่อนก็ไม่รู้เลยนะว่าแปลมาจากคำอะไร

การ"อ่าน"เฉยๆ ไม่ได้พัฒนาทักษะด้านภาษาครับ เพราะถึงแม้จะใช้ศัพท์ระดับสูงโดยที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ แล้วก็กะให้ไปหาคำแปลอีกรอบไม่ใช่การเรียนรู้ที่ดีครับ หรือเป็นสื่อการสอนที่ไม่ดีครับ นี่ข่าวนะครับ ไม่ใช่หนังสือเรียน

ผมว่าปัญหามันอยู่ที่ภาษาไทยนี่ล่ะครับ ไม่ได้เกิดจากทั้งคนแปล หรือคนอ่าน
มันเป็นภาษาที่ออกแบบมาเพื่อแบ่งชนชั้นวรรณะให้ชัดเจน

ของต่างประเทศก็มีนะแต่น้อยกว่ามากๆ
เช่นคำว่า กิน ของต่างประเทศใช้คำเดียวกันหมดไม่ว่าวรรณะไหน
ของไทย กิน, รับประทาน, เสวย, ฉัน, ... แบบว่าเหนื่อย

และแก้โคตรยากที่สุด ถ้าจะยกเลิกคำเหล่านี้ อาจติดคุกถึง 15 ปี เพียงแค่พูดว่าควรยกเลิก

โอ ชัดเลย

ปกติครูภาษาสอนว่า
ถ้าอ่านคำไหนไม่ได้ ให้ศึกษา/จำ เพื่อเราจะได้มีคลังศัพท์ภาษาในหัวเราเพิ่มขึ้น = เราเก่งภาษามากขึ้น

แต่ดราม่ามันจะแนวๆ
ฉันต้องการอ่านนิยายเพื่อความบันเทิง ไม่ต้องการรู้ศัพท์ใหม่เพิ่มเติม
ฉันต้องการอ่านข่าวเพื่อข้อมูล ไม่ต้องการรู้ศัพท์ใหม่เพิ่มเติม
ฉันต้องการ.... ไม่ต้องการรู้ศัพท์ใหม่เพิ่มเติม

มันคือทัศนคติ ปฏิเสธการเรียนรู้
ก็เอาที่สบายใจเลย ในวันที่เราพูดถึงการเรียนรู้ตลอดชีวิต แต่กลับมีทัศนคติแบบนี้ 😑

ปัญหาของ leap second คือเราไม่สามารถพยากรณ์ได้เลยว่าปีไหนบ้างจะมีวินาทีพิเศษเพิ่มเข้ามา เพราะขึ้นกับการหมุนของโลกในปีนั้นๆ