ใช้ได้ทั้งคู่ ไม่มีแยกภาษาเขียนภาษาพูดนะครับ

ใช้ได้ทั้งคู่ครับ เอาจริงๆ ภาษาพูดมักใช้ว่าพึ่ง (อาจจะเพราะทำให้ออกเสียงได้สั้นกว่า) ภาษาเขียนมักใช้ว่าเพิ่ง ด้วยซ้ำครับ

ไม่ใช่
"พึ่ง" มี 2 ความหมาย

พึ่ง ๑
ก. อาศัย เช่น พึ่งบารมีคนอื่น, พักพิง เช่น ไปพึ่งเขาอยู่, ขอความช่วยเหลือ เช่น หนีร้อนมาพึ่งเย็น.

ลูกคำของ "พึ่ง ๑" คือ พึ่งจมูกคนอื่นหายใจ พึ่งพา พึ่งพิง พึ่งลำแข้งตัวเอง

พึ่ง ๒
(๑) ว. คำช่วยกริยาหมายถึงเวลาที่ล่วงไปหยก ๆ ในขณะที่พูดนั้น เช่น เขาพึ่งไป, เพิ่ง ก็ว่า

(๒) ว. ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าพึ่ง หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งกิน, เพิ่ง เพิก หรือ เพ่อ ก็ว่า.

ส่วน "เพิ่ง" คือ "พึ่ง" ในความหมายที่ 2 ไม่ได้มีการแยกใช้ว่าเป็นภาษาพูด หรือภาษาเขียน

ว. พึ่ง. (ดู พึ่ง ๒).

ความหมายที่เกี่ยวข้อง ดู พึ่ง ๒ พึ่ง ๒

ขอบคุณครับ เข้าใจผิดคิดว่า คำนี้แยกมาตลอด