ไม่ได้ทำผิด จะกลัวอะไร !!!

การที่ผมถามหาความชัดเจนเนี่ยมันแปลว่าผมเป็นคนไม่ดียังไงเหรอครับ?
คุณลองนิยามคำว่า"ความเหมาะสม"ในที่นี้ของคุณมาหน่อยได้ไหมครับ?
แล้วคิดว่าความเหมาะสมของคุณกับความเหมาะสมของผมมันจะเหมือนกันไหม?
ถ้าความเหมาะสมของคุณกับผมไม่เหมือนกันมันจะเอามาบังคับใช้ได้ยังไงครับ?

หนังสือราชการที่กึ่งๆเป็นคำสั่ง แต่พูดกว้างๆ ไม่กำหนดระยะเวลา ก็น่ากังวลอยู่นะครับ

ที่เค้าต้องการนิยามของคำว่า"ไม่เหมาะสม" ไม่ใช่อะไรหรอกครับ
คนธรรมดาทั่วไปที่คิดดีทำดี เค้าไม่กลัวหรอกครับกฏหมายแบบนี้
คนเค้ากลัววิจารณญาณของเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฏหมายมากกว่า
เคยเจอคำว่า"ไม่ได้ใส่หมวกกันน็อคมาตั้งแต่แรก"มั้ยครับ ถ้าไม่มีคลิปจากกล้องติดหมวก พี่แกก็คงไม่ปล่อย

จริงๆเหรอ

แหม... เท่าที่สนทนากันมาผมว่าคุณก็ดูมีสติปัญญาดีนะครับ
จะแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจวกไปเล่นเรื่องคำสั่งสมมุติของผมอีกทำไม
แต่ก็ได้ครับ ถ้าคุณบอกว่าคำสั่งที่ผมพิมพ์ไปมันมีช่องโหว่ก็เริ่มจากตรงนี้แหละ
ก็ไปเหลากันต่อว่าควรจะเขียนลงไปยังไงให้อุดช่องโหว่ต่างๆได้หมดสิครับ
ไม่ใช่ว่าไม่คิดจะเขียนอะไรเลย เขียนเหวี่ยงแหไปกว้างๆแบบกรณีนี้นะครับ
การเขียนกว้างๆเหวี่ยงแหไปมันเป็นการโยนอำนาจให้เจ้าพนักงานใช้ดุลยพินิจเอาอย่างเดียว
ซึ่งมาตรฐานมันจะอยู่ตรงไหนล่ะครับ อย่างในเคสคำว่า"ความเหมาะสมเนี่ย"
ความเหมาะสมของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน บางทีคนละความหมายกันเลยด้วยซ้ำ
อย่างน้อยการเขียนลงไปว่า"ห้ามเผยแพร่ข้อความ รูป วิดิทัศน์ที่มีคำว่า"ประยุทธ""
มันก็ชัดเจนกว่าการเขียนลงไปว่า"ความเหมาะสม"จริงไหมครับ?
เราตีกรอบให้มันชัดเจนเท่าที่จะทำได้ก่อนไม่ดีกว่าเหรอครับ?
สุดท้ายนี้ผมไม่คิดว่าคุณกวนตีนอะไรนะครับ
คุณแค่ศรัทธาและเชื่อมั่นในความดีความยุติธรรมของตัวเจ้าพนักงานมากกว่าตัวหนังสือและระบบที่มันเปลี่ยนแปลงไปเองตามอารมณ์ไม่ได้น่ะครับ

ขนาดแค่จะตีความกันเองในโพสต์นี้ยังยาวเลยคงไม่ต้องพูดถึงเมื่อมีการไปตีความในศาลนะครับ การออกมาให้รัดกุมมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เป็นสิ่งที่ควรกระทำในเวลานี้ครับ

ผมเข้าใจ "นัยยะ" ของคำสั่งสมมติของคุณครับ ผมถึงพยายามจะชี้ให้เห็นว่า ประโยคที่คุณยกมาหน่ะ มันไม่ได้ผลลัพธ์อย่างที่คุณต้องการหรอก (แม้คุณจะบอกว่านี่คือที่สุดของความชัดเจนแล้วก็ตาม) การตีความในชั้นศาล ถึงต้องมีหลักในการอุดช่องโหว่ของกฎหมายไงครับ

ผมไม่เคยศรัทธาในผู้บังคับใช้กฎหมายนะครับ ในทางตรงกันข้าม ผมเห็นว่ามันคือต้นตอของปัญหามากกว่าผู้ร่างกฎหมายซะอีก ลองอ่านและทำความเข้าใจดูใหม่ครับ

การเขียนกฎให้ชัดเจน ย่อมเป็นเรื่องดีที่ไม่มีใครปฏิเสธหรอกครับ แต่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะพูดกันเฉย ๆ ว่าอยากได้อย่างนู้นอย่างนี้ โดยไม่คำนึงถึงข้อกำจัดต่าง ๆ ในบางสถานการณ์และโลกแห่งความเป็นจริง

ก็ต้องชัดเจนแบบตีความตามตัวอักษรอย่างเคร่งครัดไงครับ

ไม่ใช่บอกให้ทุกคน"พอใจ"แต่ต้องเคร่งครัดและรัดกุมพอ ที่จะไม่ให้ใครใช้"ความรู้สึก"เป็นข้ออ้างได้อีกต่อไป

กฎหมาย คือหลักการ ไม่ใช่"ความรู้สึก"

ถ้าเราใช้"ความรู้สึก"มาตัดสินเมื่อไร มันไม่ใช่กฎหมายแล้ว แต่คือกฎหมู่ กฎป่า สมัยยุคป่าเถื่อน

อย่าลืมว่าเรามีม.44 ครับ ตอนนี้เวลาใช้อำนาจ เขาจะอ้างม.44 ขึ้นมาทันทีเมื่อไรก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องประกาศล่วงหน้า

ป.ล. ผมเข้าใจนะ ตั้งแต่เล็กจนโตเราอยู่ในสังคมที่ใช้อำนาจนิยมจนเคยตัว ใช้ระบบอุปถัมภ์จนมองเป็นเรื่องธรรมดา ใครๆเขาก็ทำกัน ก็เลยมักไม่เข้าใจการยึดมั่นกฎระบียบหรือหลักการ แต่กลับยินดีที่จะใช้การโอนอ่อนผ่อนตาม หรือการตีความตามความรู้สึก(โดยเฉพะาะที่ตัวเองรู้สึกร่วมด้วย)ว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง มากกว่ากฎระเบียบตามตัวอักษร