เห็นด้วย และขอเสริม จริงๆ ทุกสาขาเลยครับ ต้องปรับหลักสูตรกันใหม่

ถามสั้นมาก แต่มันกว้างมากอ่ะครับ รบกวนช่วยตีกรอบ หรือวาง outline ในการตอบคำถามให้หน่อยได้มั้ยครับ

เอาสายวิชาที่จบมาเป็นโปรแกรมเมอร์นะครับ

อย่างแรกคือตัดวิชาที่ "เรียนไว้เผื่อได้ใช้" ออกไปเลย

เบื้องต้นมองว่าปี 1 เรียน ปี 2,3 หัด coding โดยมีพี่ปี 4 มาเป็น SA คืออันนี้จะช่วยในการสร้างสิ่งแวดล้อมเรื่องการทำงานเป็นระบบ รู้ว่าแต่ละภาพส่วนมี input / outcome อย่างไร เมื่อจบมาจะได้เข้าใจใน life cycle ได้มากขึ้น ซึ่งในปี 4 อาจจะต้องมีการ specialize ไปแต่ละสายงานอย่างกว้างๆ เช่น เป็น SA, designer ฯลฯ

การบ้าน การวัดผลควรมีการทำเป็นรายบุคคล ซึ่งควรมีความแตกต่างกัน เช่น การออกแบบ class ก็ควรให้การบ้านเด็กแต่ละคนแยกให้ไม่เหมือนกันไปเลย เช่น สัตว์, คน, สิ่งของ ฯลฯ เพื่อป้องกันการลอกกัน

ผมไม่รู้ว่าการให้เด็กตกทั้งชั้น ไล่เด็กที่เกรดเฉลี่ยต่ำออกเป็นแผงมันสมควรรึเปล่า ... แต่มองว่าอาจารย์ในปัจจุบันถูกกดดันจากหลายด้านจนต้องตัดเกรดแบบอิงกลุ่ม

งงกับตัวเองอยู่ครับ ยังเรียบเรียงไม่ค่อยถูก ด้านบนเป็นสิ่งแวดล้อมแบบที่ผมอยากเรียนครับ

เห็นด้วยนะครับ แต่บอกตามตรง ยาก... เอาง่ายๆ เด็กจบปวส. บริษัทไทยไล่ไปเรียนป.ตรี แต่เมืองนอก รับเอาๆ

Learning by Doing น่ะ ดีครับ ผมสนับสนุน และผมก็จบสายนี้มาครับ เรียน2ปีเดียว อีกปีทำวิจัยจบ มีคุณภาพ เป็นงาน แต่ค่าตัวมันสูง สุดท้ายมันสมัครงานได้แค่เมืองนอกครับ บริษัทในประเทศไทย เจอ HR ด่านแรกเลย กับคำถาม "ถ้าแน่จริง คงไม่มาสมัครงานที่นี่" เจอแบบนี้ก็กลับบ้านละครับ...

ดังนั้นสถาบันนี้ ต้องเป็นที่ยอมรับกับสาธารณะชนด้วยครับ ไม่ใช่แค่บริษัทที่เข้าร่วมโครงการเท่านั้น และโดนดูจากบริษัทอื่นๆ

จากคนที่โดนมาแล้วครับ

ที่จริงอีกรูปแบบหนึ่งที่ทำได้ก็คือเป็นคอร์สเรียนต่อหลังจบปริญญา 1 ปี คล้าย ๆ TOT Academy เมื่อก่อนน่ะครับ

แต่ปัญหาหลักในปัจจุบันผมคิดว่าน่าจะเป็นที่คนสมัยนี้จบมาอยากทำธุรกิจตัวเองกันหมดเลย แบบ ไม่อยากเป็นลูกจ้าง เป็นเจ้านายมาตลอดชีวิตที่ผ่านมา (หมายถึงในบ้าน) ก็เลยยังอยากจะเป็นเจ้านายต่อ พอไปเป็นลูกน้องเขาก็อยู่ได้ไม่นาน 555 แถมมีกระแสเรื่อง Start Up มาหนุนอีก

ส่วนตัวผมอยากเข้าไปหนุนที่โรงเรียนมัธยม ไปสอนเด็กที่ดูจะไปได้ให้เขามาทางนี้เลยตั้งแต่ตอนนั้น แล้วถ้าเอาเข้าหลักสูตรที่ปั้นให้เด็กทำงานได้เลยแบบนี้ก็น่าสนใจดี

แต่ผมก็กลัวเจอเด็กแบบที่เจอในงาน GDG DevFest แฮะ เก่งกว่าผมอีก 555

ต้องมีขั้นตอนคัดคนด้วยนะ
และที่สำคัญพอรับคนเข้าไปแล้วต้องจัดการคุมคุณภาพให้ดี
อย่าได้เหมือนป.โทหลายๆม.ที่โดนคำสั่งกำหนดคนจบจนต้องปรับคะแนนสอบให้เกือบผ่านเป็นผ่านจนจบได้ตามกำหนด
บางที่ก็บวกคะแนนให้เลย

ปล. ป.โทในสาย com sci,it นี่แหละตัวดีนักเชียว

หน่วยงานราชการ ก็คงจะติดระเบียบต่างอีเช่นเคย

เป็นเรื่องน่าขันที่การเรียนรู้ทางสายไอทีน่าจะเป็นการเรียนรู้ที่สามารถปฏิบัติและทดลองได้ตลอดเวลา ตราบใดที่เราสามารถเข้าถึงเครื่องคอมพิวเตอร์ได้ แต่เรากำลังเจอปัญหาว่านักศึกษาที่จบมาไม่มีทักษะปฏิบัติมากพอ ผมเลยมองว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาที่ความคิดของเด็ก สถาบันจะทำอะไรได้บ้างเพื่อปลูกฝังความคิดเช่นนี้?

ผมเห็นด้วยกับการสร้างสถาบันเทคโนโลยีที่เน้นการปฏิบัติ แต่สิ่งที่เราคาดหวังจากการปฏิบัตินั้นต้องไม่ใช่การ "รู้วิธีทำ" แต่ควรจะเป็น "รู้วิธีหาวิธีทำ" มากกว่า ใครที่อยู่ในวงการมานานก็รู้ว่าเทคโนโลยีมันเปลี่ยนเร็ว การสร้างคนที่ถนัดเทคโนโลยีอันใดอันหนึ่ง แต่ไม่มีพื้นฐานที่แข็งแรง เจอมรสุมเทคโนโลยีเข้าหน่อยก็ปลิวหายไป

เพื่อที่จะทำให้สถาบันแห่งนี้เป็นไปได้จริง การตัดประเด็นเรื่องการรับรองหลักสูตรโดยภาครัฐเป็นเรื่องที่ผมก็เห็นด้วย ในเมื่อสถาบันแห่งนี้เป็นสถาบันที่เน้นคุณค่าของการปฏิบัติ ตัวสถาบันเองก็ต้องสร้างคุณค่าของตัวเองขึ้นมาจากการปฏิบัติ ไม่ใช่ใบรับรอง

ผมเสนอว่าให้สถาบันแห่งนี้อยู่ควบคู่ไปกับระบบการศึกษาปกติน่าจะเป็นวิธีที่ทำได้ในเชิงปฏิบัติมากที่สุด คือไม่ต้องลาออกมาเรียน แต่เป็นหลักสูตรระยะยาว 1 ปีขึ้นไป เรียนมหาลัย (หรือมัธยม) ไปด้วย เข้าร่วมสถาบันนี้ไปด้วย ถ้าผลออกมาได้อย่างที่ตั้งใจกันไว้ เรียนจบมหาลัยก็พร้อมเป็นแรงงานสายไอทีที่มีคุณภาพได้พอดี

วันนี้ได้ถกโดยเรื่องนี้ใน bar camp สนุกดีครับ

ไอเดียไม่มีแต่อยากเรียนครับ ในฐานะคนที่ไม่มีพื้นฐานด้านโปรแกรมแต่อยากเขียน app เป็น ใบ cert มันก็มีประโยชน์เวลาต้องยื่นอะนะ

หากตัดประเด็นเรื่องการรับรองหลักสูตรโดยภาครัฐออกทั้งหมด เราก็ยังมีปัญหาหลักอีกปัญหาหนึ่งคือความเชื่อของคนไทยเรานั้น ไม่จะเป็นผู้ปกครองหรือเด็ก(เรียนดี (ซึ่งเป็นหัวเรือแห่งความสำเร็จของโครงการนี้ )) มักคาดหวังว่าจะต้องได้รับปริญาตรีเป็นอย่างน้อย จะให้เอาชีวิตมาความเสี่ยงกับโครงการอะไรก็ไม่รู้คงรับไม่ได้ นอกเสียจากว่าโครงการนี้มันจุดติดแล้ว ก็จะมีคนหลั่งไหลแย่งกันเข้ามาตามกระแส ตามสไตล์ไทยๆ เรา

แต่ถ้าผู้ร่วมก่อตั้งมีความเชื่ออย่างแน่วแน่ว่า สามารถเอาเด็กที่อยากจะจบแบบนี้จริงๆ (ไม่ใช่เด็กที่เหลือคัดสอบเข้าที่ไหนไม่ได้ก็มาลงโครงการนี้ ) มาร่วมโครงการได้ ก็ควรเริ่มต้นแบบระบบทวิภาคีที่วิทยาลัยเทคนิคในบ้านเรามีอยู่มากมาย สำเร็จบ้างไม่สำเร็จบ้างก็ต้องศึกษาวิจัยกันอีกที่ การเรียนแบบนี้(คาดว่าน่า)จะช่วยลดต้นทุนของผู้ก่อตั้งโครงการนี้อยู่บ้าง เพราะผู้เรียนจำเป็นที่จะต้องเรียนวิชาที่ผู้ก่อตั้งไม่ชำนาญ ทั้งในด้านสังคม คณิตศาสตร์ ภาษา ซึ่งตามวิทยาลัยเทคนิคก็มีพร้อมอยู่แล้ว

ถ้าจะให้ดีหน่อยก็คงต้องทำคล้ายๆ กับซิลิคอนแวลลีย์ ซึ่ง(ในความคิดผม)เป็นอุตสาหกรรมไอทีที่มีบริษัทไอทีอยู่มากมายและมีมหาวิทยลัยเป็นจุดศูนย์กลาง (งานวิจัยไอทีใหม่ๆ จึงเกิดที่นี้ ไม่จำเป็นต้องเฝ้ารอเทคโนโลยี่จากประเทศที่เจริญแล้ว แล้วเอามาทำต่อ ได้งานราคาถูกๆ และก็เป็นผลให้ได้ภาษีไปพัฒนาประเทศน้อย ) โดยเริ่มจากผู้ก่อตั้งต้องย้ายสำนักงานไปอยู่อยู่ใกล้ๆ (ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีหลายๆบริษัทด้วย) กับมหาวิทยาลัย(ซึ่งตอนนี้ก็เห็นมหาวิทยาลัยดังๆ พยายามไปเปิดวิทยาเขตในต่างจังหวัดหรือปริมณฑลกันมากขึ้น เพราะถ้าไม่เริ่มต้นจากวิทยาเขตแต่จะเอากับมหาวิทยาลัยเลยคงยากอีกกับระบบราชการ ) เพื่อให้ผู้เรียนได้เรียนและทำงานในที่เดียวกัน

หากโครงการสามารถจัดตั้งได้จริง อยากให้เน้นการสร้างงานวิจัยเป็นของตนเองมากกว่า แต่ ณ.จุดเริ่มต้นทำตามฝรั่งให้ได้ก่อน แล้วค่อยคิดงานวิจัยกันเอง

:D

ที่ที่ผมเรียนจบมาก็ปฏิบัติค่อนข้างเยอะนะ มีโปรเจคให้ทำแทบทุกเทอมเลยครับ แต่เนื้อหาที่เรียนตอนนั้นรู้สึกว่ามันล้าสมัยไปนิดนึง
ไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าปรับเปลี่ยนเนื้อหากันรึยังนะ แต่คิดว่าน่าจะเปลี่ยนไปบ้างแล้วแหละ

ผมเคยได้ยินมาว่ามีมหาวิทยาลัยบางแห่งเค้าตั้งบริษัทเล็กๆขึ้นมาสำหรับรับงานเพื่อให้นักศึกษาได้ลองทำงานจริงนะ
ผมคิดว่าแนวทางนี้น่าจะดี ถ้ามีลูกค้าเข้ามาเรื่อยๆแล้วเราแจกจ่ายงานไปให้เด็กๆลองทำดูตั้งแต่ปีสองปีสาม พอจบปีสี่ก็เก่งพอเลย
แต่ว่าก็จะมีปัญหาตามมาอีกหลายๆอย่าง เช่น งานไม่ได้คุณภาพ ส่งงานไม่ทัน ติดบั๊กแล้วไม่มีคนแก้เพราะคนทำเรียนจบแล้ว
ถ้าจัดการตรงนี้ได้ก็น่าจะดีไม่น้อยเลย

พอดี่เพิ่งทำโพลว่า อะไรคือสิ่งที่คุณคิดว่า developer น่าจะเรียนรู้กันตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย?
ที่ https://www.facebook.com/groups/agile66/

คำตอบน่าสนใจทีเดียวครับ